Ne kadar yıllık öğretmen olursanız olun, her gün sınıfa kafanızdakileri uygulamak ve öretmek için girersiniz. Yinede iyi niyetle alınmış kararlarınızın öğrencilerin istekleri ile çatıştığını hemen anlarsınız. Karşınızdaki gerçek ihtiyaçları, beklentileri, sorunları olan öğrenciler vardır. Birçoğu sizi dinlemeyecek işbirliği yapmayacaktır.
Günümüz öğretmenleri, sosyal çalkantılarla sarsılan bir kuşakta yetişen öğrencilerle karşı karşıyadırlar. Toplumdaki değişiklikler bizi heyecanlandırabilir. Veya umutsuzluğa sevk edebilir. Her şeye rağmen içinde bulunduğumuz dünyada yaşamak ve öğretmek zorundayız. Öğrencilerimizin belirli bazı beklentileri vardır. Kendi haklarını talep ettikleri veya otoritemizi sorguladıkları zaman onları yanıtlamasını bilmeliyiz. Eski yöntemin ‘ben öğretmenim benim dediğim olur’ yanıtı artık geçerliliğini yitirmiştir.
Burada kontrol kimin elinde? sorusu aklımıza gelmektedir. Biz öğretmenlerin geleneksel disiplin yöntemlerinin neden çalışmadığını anlamanın ötesinde öğretim ve öğrenimde gerekli olan ve öğrencilerin gereksinme duydukları, özgürlüğü yansıtmayan yön ve düzeni sağlayacak yeni yöntemlere ihtiyacımız vardır. Bu eşitlik çağında öğrencilerimizi nasıl güdüleyip, disipline sokabileceğiz? Sınıfta güç gösterilerinin özellikle öğretmen ile öğrenci arasında yeri yoktur. Yinede iyi bir eğitim- öğretim sağlanabilmesi için sınıf içinde düzenin sağlanması gerekir. Öğretmen ödül ve ceza dağıtan konum ve güç yolu ile üstünlük kurmaya çalışan bir despot olmayı seçebilir. Böyle bir sınıf düzenli olabilir ama öğrencileri demokratik bir topluma hazırlayamaz. Daha ötesi aşırı ödül ve cezanın öğrenmeyi engellediği görülmüştür... Öğrencileri kabul etmedikleri veya anlamadıkları bir şekilde denetim altına sokmaya çalışırsak güdülenmiş ve kendini disiplin etmiş kişiler yetiştiremeyiz.
O zaman öğrencilere istediklerini yapmalarına izin mı vereceğiz? Geri kalan tek seçenek sınırsız hoşgörü olan bir sınıf mı? Edilgen bir tutumla öğrenmenin kendi kendine oluşmasını mı bekleyeceğiz? Tabi ki hayır.