b) Niyeti ve uygulamaları birbiri ile örtüşen
Dil ve bedende görülenler, kalbin tercümanları olduğu gibi; doğru, isabetli ve çaplı uygulamalar da doğru niyetin tercümanlarıdır.
Niyet ile uygulama ayrı olunca buna münafıklık denir. Niyet-uygulama ayrılığı Mü’minden olursa bu amelî münafıklık olur ki fıska benzer. Bu ise kâmil insan olan kâmil mü’mine yakışmaz.
Niyet, bu medeniyetin ruh köküne sahip çıkmak, kökü mazide olan âti suretinde örnek insanlar yetiştirmek, maddî ve manevî kalkınmayı temin etmek, kendi insanımızı bâtıl batının istilasından kurtarıp muasır medeniyet seviyesini geçmek olursa; uygulamalar da bu niyetin ispatı ise işte böyle bir hareketi başlatanın arkasında olunur.
İdeali olmayan toplumlar, ideali olanların ideali olurlar.
İdeali olmayan insanlar, ideali olanların ancak dolgu malzemesi olurlar.
Hedefleri olmayan nesiller, sürünen ve alet olan, her gün bir başka anlayış ve davranışta olan bukalemun bir topluluk haline gelirler.
Niyet, ideal, hedef gibi şeyler birer iddiadırlar. İddia ispat ister. İddialara değil ispatlara bakılır.
İspat; eser, başarı, güzel ahlak ve herkese karşı iyi davranmaktır.
Çoğunluk kanunları yapar, hâkimiyet kurar, idare eder; azınlığın haklarını çoğunluğun hakları gibi korur. Ne azınlığın çoğunluğa tahakkümü, ne de çoğunluğun azınlığı ezmesi kabul edilir.
İslâm’a göre zulüm haramdır; kimden gelirse gelsin fark etmez. Zulmü yapan Müslüman da olsa zâlimdir. Zâlimlerin ise sonu hüsrandır. İşte bundan dolayı denmiştir ki, adâlet, kâfirden de olsa devam eder; ama zulüm, mü’minden de olsa devam etmez. Çünkü Allah, zalimlerin hakkından gelir. Zira Allah, zulmü ve zalimi sevmez, sevmeyince de zalime yardım etmez, zalim de er-geç mağlup olur.
Allah Teâlâ imhâl eder ihmal etmez. Yani mühlet verir, uyanması için fırsat tanır; uyanıp zulümden tövbe etmezse ihmal etmez yani zalimi kendi halinde bırakmaz, hakkından gelir, mahkûm eder, mağlup eder.