Kadınlar Günüymüş

Onu önce anne olarak bildik ve sevdik. Rahmine düştüğümüz andan itibaren kalbini kaplayan şefkat ve rahmet duygusu ile aklımız ermeye başlayıncaya kadar bizi koruyup kollaması, merhametiyle sarıp sarmalaması, son nefesini verinceye kadar evladım duygusu ile üzerimize titremesinin bitmemesi ancak ve ancak annelik idi.

Kadın önce anne olarak çıktı karşımıza, onun şefkatine mukabil, biz de en aciz ve en masum halimizde sığınılacak en emin yer bulduk şefkatli kucağını. Rahmet çeşmeleriyle beslenip büyüyebildik.

Ardından bir abla veya kız kardeş olarak çıktı karşımıza; merhametli, rahmet dolu duygularıyla korudu kolladı ve en sıcak kardeş sevgisini tattırdı bizlere...

Yaşımız ilerleyip, delikanlılık zamanlarımıza gelince de bu sefer farklı duygular yaşamaya başladık kadınla aşkı, sevdayı hayat arkadaşımızı bulduk, onda.

En son olarak da kızımız olarak çıktı karşımıza. Bu bambaşka bir duygu idi. Canımızı istese hemen oracıkta verebileceğimiz baba şefkati ile sevdik biz onu.

Kadını dört farklı konumu ile sırasıyla bu safahatta tanımış olduk, biz insanoğlu.

Lakin; ister anne, ister kardeş, ister zevce, ister kızımız olarak ne olursa olsun, hep şefkat ve merhamet olarak karşımıza çıkmış olan kadın, neden yaşantımızda gerçek değerini bulamamıştır, bir türlü anlayabilmiş değilim.

Allah Teala'nın lütfetmiş olduğu imanımızın mükemmel düsturlarını, alemlere rahmet olarak yaratılmış olan rahmet nebisinin örnek yaşantısını terk edip, rezil ve sefil batının nefsaniyetinin peşine takılmakla, elbette doğru yoldan çıkarak, dalaletin bataklığına saplanıp, debelenmek zorunda kalacağımız aşikardır.

evimizin nadide bir çiçeğidir. Evimizi süsleyen ziynettir, o. Evimizi ısıtan güneştir, o. Evimizi canlandıran, neşelendiren, kuru ve soğuk dört duvar arasına hayat getiren mutluluğumuzdur, huzurumuzdur, o.

Onsuz bir yaşam düşünülemez. Yarım olan hayatımızı bütünleyen, tam elma kılandır, o.

O narindir. İncitmemek için okşayarak sevilmek ve ruhumuzun genişlemesi için, ferahlamamız için, derin derin ciğerlerimize çekilmek için yaratılmıştır, o

Evimizin sultanıdır, o.

Erkek, evinin sultanına ve çocuklarına bakabilmek, her türlü ihtiyaçlarını giderebilmek için akşama kadar koşturup, çırpınıp dinerek çalışmak için yaratılmıştır.

Akşam kapının zilini çaldığında; tüm yorgunluğunu gideren sıcacık bir çift göz, ruhunun derinliklerine işleyen tatlı bir tebessüm ve kemiğinin iliğini eriten "hoş geldin beyim" sesiyle yeniden var etmek için yaratılmıştır o.

Siz bakmayın yalancı, riyakar, sefil ve rezil, batmış batının jelatinli sözlerine. Kadını ailesinden kopartıp, sultanlık makamından indirip, sömürülecek meta haline getiren zihniyetine.

Yılda bir sefer kadınlar günü kutlayıp, 364 gün aşağılayan müptezel pespayelere.

Benim kadınımın günü yılda bir gün değil, 365 gündür. Ben kadınımı 365 gün severim ve sayarım. 365 gün başımda taç diye taşırım.

O benim evimin sultanı, hanı. Ben onun hadimiyim.

Allah Teala'nın bana emanet olarak lütfettiği kadını önce anne olarak bildim, ölünceye kadar ona "öf" bile dememekle emrolundum. Sonra kardeş olarak bildim, korudum kolladım. Sonra kalbimin sultanı olarak çıktı karşıma, hiç tanımadığım duyguları tattırdı bana. Ya bir de kızım olsaydı sanırım son nefesimi de onun için verecek kadar severdim onu.

Neticeyi kelam; kadını gerçek makamına oturtmaktır, kadını sevmek. O makama en güzel oturtan da, alemlerin sultanı Resulullah efendimiz olmuştur, elbette.

"Beni nasıl seviyorsun?" diyen hazreti Ayşe'ye

"Kördüğüm gibi" iltifatıyla...

Hanımlarına hayatı boyunca bir gün, bir an dahi sesinin tonunu yükseltmeyen Resulullah efendimiz.

Bir Müslüman eğer peygamberinin izinde ise kadına bırak elini kaldırmak, hakaret etmek, aşağılamak, tenkit etmek sesinin tonunu dahi yükseltemez.

Böyle bir muhabbetle donanmış evliliği de; ne nefislerimiz, ne şeytan, ne ahlaksız batı, hiç kimse yıkamaz.

Rabbim cümle ümmeti Muhammed'e böyle aşklar, böyle sevdalar, böyle evlilikler nasip eylesin.

Amin.