Hep kolayı seçtik.
Bilineni söylemeyi, görüneni göstermeyi...
Üretmenin aksine var olanı tüketmeyi.
İmanımız bile ezberden, mirasyedi bir iman...
İşte bundandır ki aşikar olan Allah'ı ispat etmeye çalışırken, kulluğu ispat ve izhar etmeyi ihmal ettik.
Belki de en çok bu yüzden arayarak ve anlayarak iman etmeye muhtacız.
Zira miras kalan iman ve islam ile Müslüman coğrafyası tevhidi yalnız itikadi bir kavram sandığından parça parça dağılmış durumda.
Aramak bulmak için değil, olmak içindir. Belki aramak zahirde bulma ile bir noktada kesişir, Ancak hakikatte bütünüyle olmanın adımlarıdır aramak.
Bu nedenle ilmi maneviyattan ve metafizikten ayrı düşünen salt pozitivist arayıcılar, bulmanın peşindeki ödül avcısı birer bilgin kalmaktalar.
Halbuki aramak, özü itibariyle arada kalmaktan kurtulmak ve mutmain olmak için hakikatin peşindeki hiç bitmeyen bir iç yürüyüştür.
Teslimiyet yani acziyeti itiraf ile..
Bilgelik de denilen bu yürüyüş daimi bir oluş sancısı çekmektir.
Bir çok zaman aramakla istemek birbiriyle karışır. Özellikle günümüzde çağın çözdüğü modern insanın arayışı isteğe dönüştü. Çağın çözdüğü bu insan eczasını içinde toparlayamadığı için dışında da tevhidi gerçekleştiremiyor.
Her bir cüzü bir isteğin peşinde dört nala koşturmakta.
Halbuki bu parçalı ve dağınık insanın istekleri dert kapısıdır.
Çünkü istekler, ihtiyaç ve imkansızlıktan değil, çoğu kez doyumsuzluktandır...
Dahasını düşlemekten...
Nereden bilebilsin ki insan, peşinden koştuğu şey olacağını.
Boy aynasına baktığında üstündekilerden başkasını görmeyen bu insana, arifler ordusu koro halinde şöyle haykırmaktadır:
Kendinden ayrılmışsın.
Eczanı topla...
Eğer "bir" yapıyorsan tam olmuşsundur.
İki isen hale yarımsın.
Birden fazlasını yık ve yak.
İsteklerin ayrılık kapısıdır ve bilesin ki ayrılık gayrılıktır.
Haz arıyorsan hala bedende ve tendesin.
Huzur arıyorsan tenden tine geçmeye başlamışsın demektir.
O tin yani ruhun peşine düşersen bu iç arayışta ancak tevazu çıkar ortaya. Hakk'ın haşyeti ile kendini küçülttükçe halkın gözünde büyürsün.
Ve her hayat yalnız bir hikayedir. Bir varmış bir yokmuş misali.
Bir zaman yalnız Bir vardı.
Gözünü kapatırsan görürsün ki hala "Bir"den başka bir şey yok.
Damla kurur, sen Derya'ya dal ki yaş kalasın, yaşayasın.
Olasın...
