Uygulanınca Fayda Veren Üç Şey-2

b) Şeytana arkadaş olma! Zira şeytan mü’minlerin refîkı/iyi arkadaşı değildir.

Şeytan, insanın düşmanıdır, düşmanlık eder. Düşmana uyulmaz, muhalefet edilir.

Hem itikaden hem amelen şeytana muhalefet edelim ve Allah’a da itaat edip zikre ve duaya devam edelim ki Allah’ın koruması bizimle olsun.

Allah Teâlâ bu konuda şöyle buyurmuştur:

“Mutlaka şeytan sizin için bir düşmandır. Öyle ise siz de onu düşman tanıyın. O kendi taraftarlarını ancak alevli ateşe girecek kimselerden olmaya çağırıyor.”

(Fâtır sûresi 35/6)

İnsanın hem şeytandan bir arkadaşı hem melekten bir arkadaşı vardır.

Aklını ilim ve iman nuru ile nurlandıran mü’min, kalbine gelenin şeytandan mı melekten mi olduğunu anlar.

Şeytan, mü’mine haktan uzaklaştırmak için iğva verir, melek ise mü’mine hak olanı, hayır olanı ilham eder.

Mü’mine gereken, hakkı-batılı, hayrı-şerri bilip ayırmak olmalı ki kalbine geleni ayırabilsin. Çünkü kalbimize gelen şeytanın vesvesesini de ancak doğru bilgi ile anlarız, takva nuruyla farkına varırız ve Allah’tan yardım isteyerek korunabiliriz.

Bu konuda Rabbimiz şöyle buyurmuştur:

“Doğrusu, şeytandan sana bir dürtü gelince, Allah’a sığın; çünkü O (Allah), işitir, bilir. Takvaya erenler var ya, onlara şeytan tarafından bir vesvese dokunduğunda, düşünüp hemen (kalp gözüyle) görürler (şeytandan olduğunu anlar da şeytana uymazlar)”

(A’râf sûresi 7/200-201)

Allah Teâlâ, şeytanın şerrinden nasıl sığınacağımızı şöyle bildirmiştir:

“De ki: Ey Rabbim! Şeytanların vesvese ve tahriklerinden sana sığınırım. Onların yanımda bulunmasından da sana sığınırım Rabbim!”

(Mü’minûn, 23/97-98)

Hz. Peygamber Efendimiz (s.a.s.) şöyle dua ederdi:

“Ölüm anında şeytanın iğvasıyla beni aldatmasından ve tövbe etmeme engel olmasından sana sığınırım ey Rabbim!”

(Ebû Dâvûd, Vitir, 32; Nesâî, İstiâze, 61.)

Hz. Peygamber (s.a.s.), elbette şeytanın iğvasından ve saptırmasından koruma altındaydı. Bu duasıyla ümmetine böyle dua edin diye öğretmiş oluyordu.