Bir kişi, Ey Eba Abdirrahman! Bana derleyici ve yararlı bir nasihatte bulun!” dedi.
İbn Mes’ud (r.a.) da şunları söyledi:
“Allah Teâlâ’ya hiç bir şeyi ortak koşma!
Kur’ân’dan ayrılma ve o nereye giderse sen de oraya git.
Senden uzak ve sevmediğin bir kişiden de gelse hakkı kabul et! Bâtılı ise sevdiğin bir dostundan ya da bir yakınından da gelse getirenin üzerine at ve onu kabul etme!”
“Üç şey ve bir de dördüncüleri vardır ki bunlar üzerine yemin etmiş olsaydım yeminim boşa gitmezdi.
Birincisi, Allah Teâlâ, İslâm’dan nasibi olanlarla olmayanları bir tutmayacaktır.
İkincisi Allah Teâlâ bu dünyada yardımcısı olduğu kişileri kıyamet gününde de yardımsız bırakmayacaktır.
Üçüncüsü kişi sevdikleriyle haşronulacaktır.
Dördüncüsü yine yemin etsem yeminimin boşa çıkmayacağı bir şeydir ki kim bu dünyada bir Müslüman kardeşinin ayıbını örterse Allah Teâlâ da kıyamet gününde onun ayıplarını örtecektir.”
Ebu’d-Derdâ (r.a.) şöyle demiştir:
“Siz iyilerinizi sevip icabet ettiğiniz müddetçe hayırda devam edersiniz. Aranızda gerçekler söylendiği müddetçe hakkı tanımışsınız demektir.
Hakkı tanıyan onunla amel eden gibidir.” (Hılye, 1/210; Kenz. 8/224.)
“İnsanları, yapamayacakları şeylerle mükellef tutmayınız. Onları Rablerinden önce muhasebe etmeyin.
Ey Ademoğlu! Sen (önce) kendini düzelt. Çünkü (kendi nefsiyle uğraşmayı bırakıp da sadece) başkalarında gördüklerini tenkit eden kimselerin hüzünleri, kederleri artar ve kinleri sona ermez.”
(Hılye, 1/211)
“İmanın zirvesi, Allah’ın hükmüne sabır ve kadere rıza göstermektir; ihlaslı ve samimi olarak tevekkül edip Allah’a tam manasıyla teslim olmaktır.”
(Hılye,1/216)