5. Herkesi doyurabilecek ilmî güce, şuur ve uyanıklığa ulaşmalıdır.
Cemaatin ilim seviyesi, cemaatin seviyesini ifade eder.
Herkesi doyurabilmek, her sahada ilim adamı yetiştirmekle gerçekleşebilir.
Şuur, ilim ve irfana sahip olarak işlerin inceliğine ermektir.
Uyanıklık, olanların farkına varmak, helali ve haramı, lehine ve aleyhine olanı, dost ve düşmanı, işin içini ve dışını bilmek, kendi nefsinin ayıplarını kimse söylemeden görebilmektir.
6. Herkes kendisini bu cemaatte görebilmeli ve bir yerinin olduğunu hissedebilmelidir.
Cemaatin çaplı olması, aykırı fikirlere katlanabilmesi, tenkit ve fikirlere memnuniyetle açık olması, İslâmî her meşrebi ve her mezhebi kabul edip istifade etmesi, İslâmî olmayan fikirleri de var kabul etmesinden dolayı her insan kendisini burada görebilir.
Cemaatin bu seviyesi tavır ve hareketlerine yansıdığından dolayı da herkes bu cemaatte kendine bir yer bulur.
7. Hükümlerde ilim, uygulamada disiplin ve fedakârlık, amelde ahlâk, başkalarına karşı tavırda müsamaha görülmelidir.
İlim, bütün düğümleri çözen ve doğru hükme varmanın yoludur.
Ancak bilginin kaynağı doğru; bilenin, ehil; usulü, neticeye ulaştırıcı olmalıdır.
Zira doğru hükme, kaynağı ilâhî olan, bileni müçtehit veya müçtehitlerin içtihadını kavrayan kimse ve içtihat usûlü ile ulaşılır.
Disiplin, eğitilmişliği ve ciddiyeti gösterir.
Fedakârlık, davadaki samimiyetin ve davanın gidişatına olan güvenin ifadesidir.
“Her şeyin bir tartısı vardır. Sevginin tartısı fedakârlıktır. Fedakârlık etmeyenin sevgisine inanılmaz.”
Abdulaziz Bekkine (k.s.)
Ahlâk, bir kimsenin Hz. Peygamber’i (s.a.s.) örnek alıp her konuda izlediğinin ifadesidir.
Cemaat üyelerinde ahlâk ne derecede ise İslâm o derecede uygulanmakta demektir.
Başkalarına müsamaha, başkalarını var kabul etmektir. Kabul eden kabul görür, dışlayan dışlanır.
Paylaşmasını bilmeyen cemaatin üyelerini paylaşırlar. İşte izmihlal yani çözülme böyle gerçekleşir.