7. Barış Dönemi
İslâm’da savaş değil barış esastır. Zira barışta huzur vardır. Bu konuda şu iki âyet-i kerîmede Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur:
“Sizinle din hususunda muhârebe etmemiş, sizi yurtlarınızdan da çıkarmamış olanlara iyilik yapmanızı, onlara adâletli davranmanızı Allah size yasaklamaz. Çünkü Allah (kime olursa olsun) adâlet yapanları sever.”
(Mümtehıne sûresi, 60/8.)
“Allah, sizi ancak din hususunda size karşı savaş yapan, sizi diyarınızdan çıkaran ve çıkarılmanıza arka çıkmış olanlara dostluk etmenizi size yasaklar. Kim onları veli (idareci, dost) edinirse, işte onlar zalimlerin ta kendileridir.”
(Mümtehıne sûresi, 60/9.)
Bu iki âyet-i kerîme, İslâm’ın devletlerarası hukukunun ve münasebetlerinin esaslarını tayin eden iki önemli kural olması itibariyle ayrı bir önem taşır. İkinci âyette “...Çıkarılmanıza arka çıkmış olanlar…” kaydının burada ifade edilip de bir önceki âyette açıkça belirtilmeden mananın delâletine bırakılmasında bir nükte aramak gerekir. Allah bilir ya, bu nükte, düşmanlara yardımda bulunan kimselerle münasebeti kesmede acele etmeyip önce yardımdan vazgeçirmek için mümkün olabilen siyâsî teşebbüslere imkân tanımaktır.
(Yazır, M. Hamdi, Hak Dini Kuran Dili, VII, 4906.)
Bu âyet-i kerîme, arada dostluk kesilmiş olsa bile müşriklerle Müslümanlar arasında karşılıklı iyi ilişkilerde bulunmanın, iyilik yapmanın câizliğine delâlet eder.
(Kâsımî, Mehâsinu’t-Te’vîl, XVI, 120.)
İslâm barış dinidir. Hakka saygı, halka sevgi prensibine dayalı bir sistemdir. İslâm, bütün dünyaya sistemini hâkim kılmak ister. İslâm, insanların bütününü Allah’ın sancağı altında birbirleriyle tanışan, birbirlerini seven, ilim ve irfanda yarışan kardeşler haline getirmek ister.