4. Kâmil bir insanın özellikleri ile donanmaya çalışmak
(4. maddenin devamı)
Kâmil mü’min hem Allah Teâlâ’nın hakları konusunda hem de kul hakları ile ilgili hususlarda hassasiyeti olan kimsedir.
Bir mü’min, Hz. Peygamber (s.a.s.)’e ne derece uyabiliyorsa o derece Allah Teâlâ’nın rızasını kazanabilir. Zira Rasûlullah (s.a.s.), ahlâkı en güzel olan idi. Bizim de ahlâkça ona benzememiz gerekmektedir.
Bilmek; iman etmek, imana göre amel etmek ve güzel ahlâk ile ahlâklanmak içindir.
Bu dünyadaki var oluş sebebimiz, kulluk ederek Allah Teâlâ’nın rıdvanını ve rızasını kazanmaktır. Bu rıza hedefine ve cemâlullah şerefine ermek bu kısa ömrü değerlendirmekle mümkündür. Ömrü değerlendirmek, ömür boyunca imana göre sâlih amel işlemekle mümkündür. Bunda başarılı olmak da ancak her gün imana göre amel edip etmediğimizi tespit için, bir gün hesaba çekileceğimizi düşünerek, nefsimizi her gün hesaba çekmekle gerçekleşebilir.
Bütün bunların gerçekleşmesi için şunlar gereklidir:
1) Kâmil mü’min olmayı dert edinmek,
2) Dert edinen kimseyi veya kimseleri bulmak,
3) Birlikte hedefe yönelmek,
4) Hedefe ulaşabilmek için çizilen yolda ciddi olmak,
5) Gayret edip takati sonuna kadar harcamak,
6) Güzel prensip ve metot izlemek,
7) Sabr u sebat etmek.
Hedef, Allah Teâlâ’dır.
Yol, sırât-ı mustakîmdir.
Rehber, Rasûlullah (s.a.s.)’ın başında bulunduğu peygamberler, sıddıklar, şehidler, sâlihleri oluşturan sâbikûn/ileride ve önde olan, yarışı kazananlardır.
Ciddi olmak, gayret etmek, takati sonuna kadar harcamak işte bu sâbikûnun azmi gibi azmetmektir.
Güzel prensip ve metot ise Hz. Peygamber (s.a.s.)’in her konudaki sünnet-i seniyyesidir.
Kâmil insan, kâmil mü’mindir.
Kâmil mü’min, kalbinde tasdik, dilinde ikrar, bedeninde sâlih amel bulunan kişidir.
Kâmil mü’min, ilim-amel, dünya-âhiret, madde-mana, cesed-ruh dengesini sağlayan, bulunduğu yerde denge unsuru olan kişidir.
Kur’ân-ı Kerîm’de Allah Teâlâ, kâmil mü’minlerden şöyle bahsetmiştir:
“Müminler ancak, Allah anıldığı zaman yürekleri titreyen, kendilerine Allah'ın âyetleri okunduğunda imanlarını artıran ve yalnız Rablerine dayanıp güvenen kimselerdir.
Onlar namazlarını dosdoğru kılan ve kendilerine rızık olarak verdiğimizden (Allah yolunda) harcayan kimselerdir.
İşte onlar gerçek müminlerdir. Onlar için Rableri katında nice dereceler, bağışlanma ve tükenmez bir rızık vardır.”
(Enfâl sûresi 8/2-4.)
“Rahmân'ın (has) kulları onlardır ki, yeryüzünde tevazu ile yürürler ve kendini bilmez kimseler onlara laf attığında (incitmeksizin) "Selam!" derler (geçerler);
Gecelerini Rablerine secde ederek ve kıyam durarak geçirirler.
Ve şöyle derler: Rabbimiz! Cehennem azabını üzerimizden sav. Doğrusu onun azabı gelip geçici değil, devamlıdır.
Orası cidden ne kötü bir yerleşme ve ikamet yeridir!
(O kullar), harcadıklarında ne israf ne de cimrilik ederler; ikisi arasında orta bir yol tutarlar.
Yine onlar ki, Allah ile beraber (tuttukları) başka bir tanrıya yalvarmazlar, Allah’ın haram kıldığı cana haksız yere kıymazlar ve zina etmezler. Bunları yapan, günahı(nın cezasını) bulur;
Kıyamet günü azabı kat kat arttırılır ve onda (azapta) alçaltılmış olarak devamlı kalır.
Ancak tövbe ve iman edip iyi davranışta bulunanlar başkadır; Allah, onların kötülüklerini iyiliklere çevirir. Allah, çok bağışlayıcıdır, engin merhamet sahibidir.
Kim tövbe edip iyi davranış gösterirse, şüphesiz o, tövbesi kabul edilmiş olarak Allah'a döner.
(O kullar), yalan yere şahitlik etmezler, boş sözlerle karşılaştıklarında vakar ile (oradan) geçip giderler.
Kendilerine Rablerinin âyetleri hatırlatıldığında ise, onlara karşı sağır ve kör davranmazlar;
(Ve o kullar): Rabbimiz! Bize gözümüzü aydınlatacak eşler ve zürriyetler bağışla ve bizi takvâ sahiplerine önder kıl! derler.
İşte onlara, sabretmelerine karşılık cennetin en yüksek makamı verilecek, orada hürmet ve selamla karşılanacaklardır.
Orada ebedî kalacaklardır. Orası ne güzel bir yerleşme ve ikamet yeridir.”
(Furkân sûresi 25/63-76.)